《满江红》

tài jí hún lún, cái kāi kǒu biàn fēn rén yì.太极浑沦，才开口、便分仁义。bǎ qīng zhēn zhī lí, dà dào yǐ fèi.把清真支离，大道已废。shì shì jī móu qiú yù yuǎn, rén qíng wǎng fù xiāng qiān xì.世事机谋求愈远，人情往复相牵系。dōu bù rú shōu shí zǎo huí tóu, ān xīn yì.都不如、收拾早回头，安心意。shì fēi chǎng, jí huí bì.是非场，急回避。rén wǒ shān, jù pāo qì.人我山，俱抛弃。zhè xiū dào gōng fū, zhuān róu qí qì.这修道工夫，专柔其气。wàn wù chōu tiān míng jìn tuì, shén lú jìng mò láo fēng bì.万物抽添明进退，神炉静默牢封闭。dé yī huǒ liàn chū gè jīn gāng, chāo tiān dì.得一火、炼出个金刚，超天地。