《家有白鸡蓄之三年矣驯熟可爱谦之读书山中一》

yǔ yí jié bái rú zì xiū, fēng yǔ huì míng nà shī xiǎo.羽仪洁白如自修，风雨晦冥那失晓。shā tóu ōu niǎo bù xún shú, xuě lǐ lù sī tài gū jiǎo.沙头鸥鸟不驯熟，雪里鹭丝太孤皎。shān hán yè bàn luò yè shēn, bì mén chuí tí wēi zhòng qīn.山寒夜半落叶深，闭门垂荑偎重衾。wén jī ér qǐ jìng hé shì, wǒ lǎo kàn shū bù rù xīn.闻鸡而起竟何事，我老看书不入心。jiǔ wú dòu zhì xíng rú mù, shì shàng chī ér néng shě ròu.久无鬭志形如木，世上痴儿能舍肉。bái jī zhī ròu bù kě shí, wú láo duàn wěi yì wèi fú.白鸡之肉不可食，无劳断尾亦为福。shān sēng qióng dú lǎo wú qī, xiǎng jiàn ài yǎng rú yīng ér.山僧穷独老无妻，想见爱养如婴儿。de dì yǔ máo yù yīng hǎo, tiān nián quán dé shān zhōng lǎo.得地羽毛愈应好，天年全得山中老。