《对花》

shī xī fǔ bái zài, zào huà kùn dāo chǐ.诗昔甫白在，造化困刀尺。wǒ shēng jǐ nián hòu, làng zì juān wán shí.我生几年后，浪自镌顽石。duì huā suī bǎ bǐ, hǎo jù hèn mò de.对花虽把笔，好句恨莫得。lěi yáng yǔ cǎi shí, gū fén méi jīng jí.耒阳与采石，孤坟没荆棘。jī yù ròu bái gǔ, zài chā fēng yǎ yì.几欲肉白骨，再插风雅翼。hǎi wèi yī bēi jiǔ, dì wèi yī lǐng xí.海为一杯酒，地为一领席。zuì zuò yín wàn wù, yǔ chū mái pī lì.醉坐吟万物，语出埋霹雳。qián kūn suǐ kě jū, guǐ shén lèi kě dī.乾坤髓可掬，鬼神泪可滴。rén shēng guì shì yì, shēn shì tiān dì kè.人生贵适意，身是天地客。zāo chuáng bù kě gān, yín zhǐ xū qiáng bāi.糟床不可乾，吟纸须强擘。huā luò ruò jiě yī, yǒu jīn fèi qiān yì.花落若解医，有金费千镒。