《苏武慢》

shēn zài yún jiān, mù qióng tiān jì, yí dài yuǎn shān rú gé.身在云间，目穷天际，一带远山如隔。yǐn yǐn tiáo tiáo, fēi fēi fú fú, màn cǎo hán yān qiū sè.隐隐迢迢，霏霏拂拂，蔓草寒烟秋色。shù zhe cán qí, yī shēng cháng xiào, shuí shí dòng tíng xiān kè.数着残棋，一声长啸，谁识洞庭仙客。duì liáng xiāo míng yuè qīng fēng, yì wèi shǎo rén zhī dé.对良宵、明月清风，意味少人知得。jūn jì qǔ huáng hè lóu qián, zǐ jīng tái shàng, shén yǒu qīng shé sān chǐ.君记取、黄鹤楼前，紫荆台上，神有青蛇三尺。tǔ mù xíng róng, shuǐ yún qíng xìng, biāo yùn zì rán gū tè.土木形容，水云情性，标韵自然孤特。bì hǎi cāng wú, bái píng hóng liǎo, dōu shì jiù shí xíng jī.碧海苍梧，白苹红蓼，都是旧时行迹。xì xún sī lí luàn shāng shén, mò yàn cǐ shēng huān jù.细寻思、离乱伤神，莫厌此生欢剧。