《赓僧韵》

tiān tāi wǔ bǎi zūn, fāng cùn jiē míng yuè.天台五百尊，方寸皆明月。yuè yǐng mí qiān jiāng, hé zēng yǒu zàn xiē.月影弥千江，何曾有暂歇。wèi sī miào yòng tōng, jīn gǔ zhǎng bù miè.为斯妙用通，今古长不灭。xī dāng xuán guà shí, chéng fēi fán kě yuè.昔当悬挂时，诚非凡可越。zhù shì jí yīng zhēn, jǐ dù ā sēng jié.住世及应真，几度阿僧劫。jiǎ xī zuò tī háng, fàn hǎi tāo rú xuě.假锡作梯航，泛海涛如雪。yī dàn yǎo wú zōng, zàn yǔ shā mén bié.一旦杳无踪，暂与沙门别。shū hū qún chán zhōng, shú néng wéi jī xiè.倏忽群禅中，孰能为机泄。chán xīn kuàng wú jī, rú hǎi yì hé jié.禅心旷无迹，如海亦何竭。sēng běn jù tā xīn, zōng mén cháng hé zhé.僧本具他心，宗门常合辙。