《汉宫春》

shuāng jiǎo qiān lín, zhèng shí qiáo rén jìng, chūn mǎn héng táng.霜皎千林，正石桥人静，春满横塘。hán huā zì kāi zì luò, xiǎo sè hūn huáng.寒花自开自落，晓色昏黄。míng shā àn cǎo, duì dōng fēng, shēn suǒ xián táng.明沙暗草，对东风，深锁闲堂。jīn lòu duǎn, jiāng nán lù yuǎn, mèng huí yún lěng xiāo xiāng.金漏短，江南路远，梦回云冷潇湘。zhòng dào jiù shí huā xià, àn yù shēng gē chè, yuè zhèng xī láng.重到旧时花下，按玉笙歌彻，月正西廊。tíng tíng ài yī sù yǐng, fěn báo xīn zhuāng.亭亭爱伊素影，粉薄新妆。jīng suǒ shòu sǔn, màn shéi zhī xīn shì qī liáng.经所瘦损，漫谁知、心事凄凉。xiū gèng tīng, chéng tóu huà jiǎo, yī shēng shēng duàn rén cháng.休更听，城头画角，一声声断人肠。