《十二时》

sù xīn huā zài zhī wú jǐ.素馨花、在枝无几。qiū rù lán gān shí èr.秋入阑干十二。nà mò lì rú jīn yǐ yǐ.那茉莉、如今已矣。zhǐ yǒu lán yīng jú ruǐ.只有兰英菊蕊。shuāng xiè nián shí, xiāng chéng tiān qì.霜蟹年时，香橙天气。zǒng shì bēi qiū yì.总是悲秋意。wèn sòng yù dāng rì rú hé, duì cǐ qī liáng fēng yuè, zěn shēng cún jì.问宋玉、当日如何，对此凄凉风月，怎生存济。hái wèi zhī yōu rén xīn shì.还未知、幽人心事。wàng dé yǎn chuān xīn suì.望得眼穿心碎。qīng niǎo bù lái, cǎi luán hé chǔ, yún suǒ sān shān cuì.青鸟不来，彩鸾何处，云锁三山翠。shì bì xiāo yǒu lù, yào guī guī yòu wú jì.是碧霄有路，要归归又无计。nài hé tā bù cháng tiān yuǎn, shēn yòu hé zēng shēng yì.奈何他、不长天远，身又何曾生翼。shǒu nǐ fú róng, ěr tīng hóng yàn, pà yǒu dān shū zhì.手拟芙蓉，耳听鸿雁，怕有丹书至。zòng rén jiān fù guì, yī suì fù yī suì.纵人间富贵，一岁复一岁。cǐ xīn zhōng rì rào xiāng pán, zài zhuàn qí ér lǐ.此心终日绕香盘，在篆畦儿里。