《沁园春》

lǎo xiān shēng dú yǐ shēn miǎn.老先生独以身免。xián zhě zhī bù chū rú cǐ.贤者之不出如此。yáng guī shān céng chū, bù hé yòu qù, wèi jǐ yòu chū.杨龟山层出，不合又去，未几又出。jìng kāng zhī biàn, yǐ jiàn shí dài fū cóng jià rù jīn yíng.靖康之变，以谏识大夫从驾入金营。xián zhě zhī chū, jìng rú cǐ.贤者之出，竟如此。jǐn xiáng èr xiān shēng chū chù zhī jié, qiú zhì zhèng yú xī shān zhēn xiān shēng, suì chéng cǐ cí yǐ chéng谨详二先生出处之节，求质正于西山真先生，遂成此词以呈rén wù miǎo rán, huì lán jiāo ài, shú chòu shú xiāng.人物渺然，蕙兰椒艾，孰臭孰香。xī yǐn gōng hé jìng, yǔ guī shān lǎo, suī tóng míng jié, què yì xíng cáng.昔尹公和靖，与龟山老，虽同名节，却异行藏。yǐn zài dāng nián, shēn jū yǎng dào, qīn jiàn bīng gē xìng luò yáng.尹在当年，深居养道，亲见兵戈兴洛阳。yáng suī chū, yòu hé bì yú cài, hé jiù yú zhāng.杨虽出，又何畀于蔡，何救于章。gōng jīn wèi yǐn wèi yáng.公今为尹为杨。zhè yī zhe xū píng xīn jiào liàng.这一著须平心较量。zhèng nán zhōu huáng nòng, xī huái dǐng fèi, yán shēn jìn shé, jǔ guó rú kuáng.正南洲潢弄，西淮鼎沸，延绅噤舌，举国如狂。zhāo hè tíng qián, jū rán gāo wò, xǔ dà qián kūn shuí zhǔ zhāng.招鹤亭前，居然高卧，许大乾坤谁主张。gōng xū qǐ, yào qíng tiān yī zhù, zhī jià míng táng.公须起，要擎天一柱，支架明堂。