《括酹江月》

xuě táng xián bù, guò lín gāo shuāng jìng wǎn lín mù luò.雪堂闲步，过临皋、霜净晚林木落。yuè bái fēng qīng rú cǐ yè, yǔ kè xíng gē xiāng dá.月白风清如此夜，与客行歌相答。gāng jǔ sōng lú, shǒu xié dǒu jiǔ, chì bì zhòng xún yuē.纲举松鲈，手携斗酒，赤壁重寻约。bēi gē cháng xiào, huà rán shēng dòng liáo kuò.悲歌长啸，划然声动寥廓。shì wèn rì yuè jǐ hé, jiāng liú shān sè, jīn rì yīng rú zuó.试问日月几何，江流山色，今日应如昨。lǚ biàn B357 yán fēng lù lěng, shuǐ miàn nù tāo jīng yuè.履遍B357岩风露冷，水面怒涛惊跃。yī yè zhōng liú, tīng qí suǒ zhǐ, shì yǒu gū fēi hè.一叶中流，听其所止，适有孤飞鹤。héng jiāng dōng xià, wèn yǔ chì bì yóu lè.横江东下，问予赤壁游乐。ōu yáng gōng zhòu jǐn táng jì: shì huàn ér zhì jiàng xiàng, fù guì ér guī gù xiāng, cǐ rén qíng zhī suǒ róng, ér jīn xī zhī suǒ tóng yě.欧阳公昼锦堂记：仕宦而至将相，富贵而归故乡，此人情之所荣，而今昔之所同也。gài shì fāng qióng shí, kùn zhī lǘ lǐ, yōng rén rú zǐ, jiē dé yì ér wǔ zhī, ruò jì zǐ bù lǐ yú qí sǎo, mǎi chén jiàn qì yú qí qī.盖士方穷时，困卮闾里，庸人孺子，皆得易而侮之，若季子不礼于其嫂，买臣见弃于其妻。yī dàn gāo chē sì mǎ, qí máo dǎo qián ér qí zú yōng hòu, jiā dào zhī rén, xiāng yǔ pián jiān lěi jì, zhān wàng zī jiē, ér suǒ wèi yōng fū yú fù, bēn zǒu hài hàn, xiū kuì fǔ fú, yǐ zì huǐ zuì yú chē chén mǎ zú zhī jiān, ér mò gǎn yǎng shì.一旦高车驷马，旗旄导前而骑卒拥后，夹道之人，相与骈肩累迹，瞻望咨嗟，而所谓庸夫愚妇，奔走骇汗，羞愧俯伏，以自悔罪于车尘马足之间，而莫敢仰视。cǐ yī jiè zhī shì dé zhì yú dāng shí, ér yì qì zhī shèng, xī rén bǐ zhī yī jǐn zhī róng zhě yě.此一介之士得志于当时，而意气之盛，昔人比之衣锦之荣者也。wéi dà chéng xiàng wèi guó gōng zé bù rán.惟大丞相魏国公则不然。gōng, xiāng rén yě, shì yǒu lìng dé, wéi shí míng qīng.公，相人也，世有令德，为时名卿。gōng zì shǎo shí, zhuó gāo kē, dēng xiǎn shì, hǎi nèi zhī shì, wén xià fēng ér wàng yú guāng zhě, gài yì yǒu nián yǐ.公自少时，擢高科，登显仕，海内之士，闻下风而望馀光者，盖亦有年矣。suǒ wèi jiàng xiàng ér fù guì, jiē gōng suǒ yí sù yǒu, fēi rú qióng zhī zhī rén, jiǎo xìng de zhì yú yī shí, chū yú yōng fū yōng fù zhī bù yì, yǐ jīng hài ér kuā yào zhī yě.所谓将相而富贵，皆公所宜素有，非如穷卮之人，侥幸得志于一时，出于庸夫庸妇之不意，以惊骇而夸耀之也。rán zé gāo yá dà bù zú wèi gōng róng, huán guī gǔn miǎn bù zú wèi gōng guì, wéi dé bèi shēng mín, gōng shī shè jì, lēi zhī jīn shí, bō zhī shēng shī, yǐ yào hòu shì, ér chuí wú qióng, cǐ gōng zhī zhì, ér shì yì yǐ cǐ wàng yú gōng yě, qǐ zhǐ kuā yī shí ér róng yī xiāng zāi! gōng zài zhì hé zhōng, cháng yǐ wǔ kāng zhī jié lái zhì yú xiāng, nǎi zuò shū jǐn zhī táng yú hòu pǔ.然则高牙大■不足为公荣，桓圭衮冕不足为公贵，惟德被生民，功施社稷，勒之金石，播之声诗，以耀后世，而垂无穷，此公之志，而士亦以此望于公也，岂止夸一时而荣一乡哉！公在至和中，尝以武康之节来治于相，乃作书锦之堂于后圃。jì yòu kè shī yú shí, yǐ yí xiāng rén.既又刻诗于石，以遗相人。qí yán yǐ kuài ēn chóu jīn míng yù wéi kě báo, gài bù yǐ xī rén zhī suǒ kuā zhě wèi róng, ér yǐ wéi jiè, yú cǐ jiàn gōng zhī shì fù guì wèi rú hé, ér qí zhì qǐ yì liàng zāi! gù néng chū rù jiàng xiàng, qín láo wáng jiā, ér yí xiǎn yī jié.其言以快恩雠、矜名誉为可薄，盖不以昔人之所夸者为荣，而以为戒，于此见公之视富贵为如何，而其志岂易量哉！故能出入将相，勤劳王家，而夷险一节。zhì yú lín dà jié jué dà yì, chuí shēn zhèng hù bù dòng shēng sè, ér cuò tiān xià yú tài shān zhī ān, kě wèi shè jì zhī chén yǐ.至于临大节〓决大议，垂绅正笏、不动声色，而措天下于泰山之安，可谓社稷之臣矣。qí fēng gōng shèng liè, suǒ yǐ míng yí dǐng ér bèi xián gē zhě, nǎi bāng jiā zhī guāng, fēi lǘ lǐ zhī róng yě.其丰功盛烈，所以铭彝鼎而被弦歌者，乃邦家之光，非闾里之荣也。yú suī bù huò dēng gōng zhī táng, xìng cháng qiè sòng gōng zhī shī, lè gōng zhī zhì yǒu chéng, ér xǐ wèi tiān xià dào yě, yú shì hū shū.余虽不获登公之堂，幸尝窃诵公之诗，乐公之志有成，而喜为天下道也，于是乎书。