《洞庭春色（生日谢同官六月八日）》

sì shí zhī nián, tóu lú rú cǐ, qǐ bù zì zhī.四十之年，头颅如此，岂不自知。zhèng dōng jiā ní fù, tàn wú wén rì, zōu rén mèng zǐ, bù dòng xīn shí.正东家尼父，叹无闻日，鄹人孟子，不动心时。gù wǒ wèi néng zhēn zì xìn, suàn sān shí jiǔ nián hún shì fēi.顾我未能真自信，算三十九年浑是非。suí lù shì, biàn jiā qí qīng xiàng, yú wǒ hé wéi.随禄仕，便加齐卿相，于我何为。rén jiān yù zhēng nán nài, shuí jiè wǒ wǔ wàn pú kuí.人间郁蒸难耐，谁借我五万蒲葵。shàng yù tái bǎi chǐ, tiān lián yě, lóu qiān lǐ, jiāng shè qíng huī.上玉台百尺，天连野□，□楼千里，江射晴晖。cǐ yì fēn míng shuí yù huì, dàn shí bǎ yáo shēng hé yuè chuī.此意分明谁与会，但时把瑶笙和月吹。wú guī yǐ, yǒu hóng xiāng yǔ hé, hè zì yóu fēi.吾归矣，有鸿相与和，鹤自由飞。