《汉宫春》

dēng tiào, yīn cì lái yùn, dài shū fèng chóu登眺，因次来韵，代书奉酬chéng pàn fú róng, ài chuī qíng yìng shuǐ, guāng zhào yuán lú.城畔芙蓉，爱吹晴映水，光照园庐。qīng shuāng zhà diāo àn liǔ, fēng jǐng piān shū.清霜乍凋岸柳，风景偏殊。dēng lóu niàn yuǎn, wàng yuè shān qīng bǔ lín shū.登楼念远，望越山、青补林疏。rén zhèng zài, qiū fēng tíng shàng, gāo qíng yuǎn jiě zhī wú.人正在，秋风亭上，高情远解知无。jiāng nán jiǔ wú háo qì, kàn guī huī yì gài, dāng dài shuí rú.江南久无豪气，看规恢意概，当代谁如。qián kūn jǐn guī miào yòng, hé chǔ fēi yǔ.乾坤尽归妙用，何处非予。qí jīng làng hǎi, gèng nà xū cǎi jú sī lú.骑鲸浪海，更那须、采菊思鲈。yìng huì dé, wén zhāng shì yè, cóng lái bù zài shī shū.应会得，文章事业，从来不在诗书。