《沁园春》

zhēn yī cháng cún, tài xū tóng tǐ, miào mén zì kāi.真一长存，太虚同体，妙门自开。jì hùn yuán chū pàn, liǎng yí bù jǐng, fù huán gēn běn, quán jí líng tái.既混元初判，两仪布景，复还根本，全藉灵台。hào qì chōng kāi, gǔ shén zī huà, jiàn jué shén guāng kōng jì lái.浩气冲开，谷神滋化，渐觉神光空际来。yōu jué chù, tīng lóng yín hǔ xiào, mò dì fēng léi.幽绝处，听龙吟虎啸，蓦地风雷。qí zāi.奇哉。miào dào nán cāi.妙道难猜。xiān diǎn huà yú mí chéng dà cái.鲜点化、愚迷成大材。shì yǔ jūn shuō pò, fēn míng zhuàng shì, bàng hán yuān yuè, qiū tù huái tāi.试与君说破，分明状似，蚌含渊月，秋兔怀胎。zhuàng zhì nán ér, dāng nián gāo shì, mò bǎ shēn xīn rě shì āi.壮志男儿，当年高士，莫把身心惹世埃。gōng chéng hòu, rèn shēn jū zǐ fǔ, míng liè xiān jiē.功成后，任身居紫府，名列仙阶。