《孟夫子生生亭赋》

yù chuān zi yán mèng dōng zhī hán liú xī, chuò zhào shàng dēng shēng shēng tíng.玉川子沿孟冬之寒流兮，辍棹上登生生亭。fū zǐ hé zhī xī,夫子何之兮，miàn zhú yún méi xī nán xíng.面逐云没兮南行。bǎi chuān zhù hǎi ér xīn bù xiě xī, luò rì qiān lǐ níng hán jīng.百川注海而心不写兮，落日千里凝寒精。yǔ rì shuāi qī rén shēng zhī shì sī yǐ yǐ, yuán wèi jīn rì yóu yóu qí lù zhī xīn shēng.予日衰期人生之世斯已矣，爰为今日犹犹岐路之心生。bēi fū, nán guó fēng tāo, yú lóng chù fú.悲夫，南国风涛，鱼龙畜伏。yǔ xiǎo zi gàng pǔ, bì bù néng jì fū zǐ yù.予小子戆朴，必不能济夫子欲。jiē zì cán chéng fū zǐ ér bù shī yǔ xī, chuán gǔ dào shén fēn míng.嗟自惭承夫子而不失予兮，传古道甚分明。yǔ qiě guǎng gū mù xiá jī yú tiān rǎng xī, shù dé wài jǐn wàn wù biàn huà zhī yōu qíng.予且广孤目遐赍于天壤兮，庶得外尽万物变化之幽情。rán hòu cán kuì ér lái guī xī, dà xī wú gōng yú fū zǐ zhī tíng.然后惭愧而来归兮，大息吾躬于夫子之亭。