《月蚀诗》

dōng hǎi chū míng yuè, qīng míng zhào háo fà.东海出明月，清明照毫发。zhū xián chū bà dàn, jīn tù zhèng qí jué.朱弦初罢弹，金兔正奇绝。sān wǔ yǔ èr bā, cǐ shí guāng mǎn shí.三五与二八，此时光满时。pō nài há ma ér, tūn wǒ fāng guì zhī.颇奈虾蟆儿，吞我芳桂枝。wǒ ài míng jìng jié, ěr nǎi hén yì zhī.我爱明镜洁，尔乃痕翳之。ěr qiě wú liù hé, yān dé shēng tiān yá.尔且无六翮，焉得升天涯。fāng cùn yǒu bái rèn, wú yóu yáng qīng huī.方寸有白刃，无由扬清辉。rú hé wàn lǐ guāng, zāo ěr xiǎo wù qī.如何万里光，遭尔小物欺。què tǔ tiān hàn zhōng, liáng jiǔ sù pò wēi.却吐天汉中，良久素魄微。rì yuè shàng rú cǐ, rén qíng liáng kě zhī.日月尚如此，人情良可知。