《山亭怀古》

cóng shí yī gǔ chéng, xuán quán sǎ qīng chí.丛石依古城，悬泉洒清池。gāo dī mào zhàng nèi, héng huò xiāng bì kuī.高低袤丈内，衡霍相蔽亏。guī tián jìng hé yīn, wèi jùn qǐ suǒ yí.归田竟何因，为郡岂所宜。shuí néng biàn rén yě, jì shì liáo zài sī.谁能辨人野，寄适聊在斯。