《送仲温先生还吴》

jiāng chéng xiāo suǒ xī fēng qǐ, xíng féng gù rén jīng mèng lǐ.江城萧索西风起，行逢故人惊梦里。yōu shēn zì jué shǎo róng yán, shí jǐn wéi chóu zhuō shēng lǐ.忧深自觉少容颜，食尽惟愁拙生理。kàn jūn bái fà hé yóu de, bái fà xiāng féng gèng bēi xǐ.看君白发何由得，白发相逢更悲喜。bǐ lì suí nián lǎo yù shēn, shī sī bī rén míng bù yǐ.笔力随年老愈深，诗思逼人鸣不已。měi hū shí zhàng jí dī tóu, dú bǎo lán tíng kuā sǐ.每呼石丈即低头，独宝《兰亭》夸□死。jìn lái yīng qì jiǎn qián shí, jiǔ liàng réng fēi xiàng lái bǐ.近来英气减前时，酒量仍非向来比。cóng qú mén dì fèi rú gēng, zì bǎo qíng huái dàn rú shuǐ.从渠门第沸如羹，自保情怀澹如水。chéng nán zhǐ yǒu gāo shū jì, xiè guān guī lái jiē lín lǐ.城南只友高书记，谢官归来接邻里。jiāo yóu sǎn luò kǔ wú duō, shì shì yōu yōu jìng rú cǐ.交游散落苦无多，世事悠悠竟如此。míng cháo rěn qù bié jiāng tóu, fēng yè yún huā sòng xíng lǐ.明朝忍去别江头，枫叶筼花送行李。