《汤宣城诗有长桥细月眉相约之句有所怀极赏之》

zi xìng yǐ sī yán xù wǒ shī, bǎi shì ér xià yǒu zhǐ ér mù zhī zhě, yuē cǐ yǒu míng zhī子幸以斯言叙我诗，百世而下有指而目之者，曰此有明之shì yī pì gù xiá ài zhī shī rén yě, shì ōu yáng zǐ zhī chēng shèng yú zhě, bù yóu yǒu yú世一僻固狭隘之诗人也，视欧阳子之称圣俞者，不尤有余róng yǐ hū!" yú jì nuò mèng hé zhī qǐng, ér wèi jí wèi.荣矣乎！”余既诺孟和之请，而未及为。jīn lù qí yí shī, zhuī yì píng shí wǎng fù zhī yǔ, liáo jǔ qí xù yán, yǐ wèi mèng hé今录其遗诗，追忆平时往复之语，聊举其绪言，以慰孟和yú dì xià, bìng yǐ shěn yú shì zhī zhī shī zhě.于地下，并以谂于世之知诗者。