《题画梅和王山农韵》

jiāng nán chūn lái bái xuě làn, luò yuè héng cān yè jiāng bàn.江南春来白雪烂，落月横参夜将半。gǎo yī chuò yuē rú gù rén, tà sà lí yún yī lǎo gàn.缟衣绰约如故人，踏飒梨云欹老干。běi fēng liè liè tiān zhèng hán, fǎng fú fēng jié píng xī lán.北风猎猎天正寒，仿佛风节凭西阑。nǎi zhī shān rén jìng bù sǐ, yè zhǔ bái shí qīng sōng jiān.乃知山人竟不死，夜煮白石青松间。gāo qíng kàng shì wú jīn xī, xī shàng méi huā méi huāng jí.高情抗世无今昔，溪上梅花没荒棘。yì céng huī hàn sǎ xī yún, yī zhī jì yú chūn xiāo xī.忆曾挥翰洒溪云，一枝寄与春消息。huā qián huàn jiǔ xiě cháng gē, huā xià hū ér sǎo luò huā.花前唤酒写长歌，花下呼儿扫落花。ruò fēi yáng zhōu hé xùn zhái, dìng shì xī hú chǔ shì jiā.若非扬州何逊宅，定是西湖处士家。shān rén ài méi xīn dú kǔ, xiào ěr háo yín yù táng shù.山人爱梅心独苦，笑尔豪吟玉堂树。shān diān shuǐ jì rì kàn huā, fèng zhào luán shū zhāo bù qù.山巅水际日看花，凤诏鸾书招不去。jiě yī pán bó liǎng xiù chuí, wàn zhǐ suǒ zhì jiē tiān jī.解衣盘礴两袖垂，腕指所至皆天机。nán zhī zhe huā yù sè qǐ, běi zhī dòng yā xuán shuāng fēi.南枝著花玉色起，北枝冻压玄霜飞。zì cóng shàng yuàn chéng chén tǔ, wú fù dāng nián jiù gē wǔ.自从上苑成尘土，无复当年旧歌舞。yuán shàng táo huā bù jì qín, jiǔ wǎn fāng lán yǐ wàng chǔ.源上桃花不记秦，九畹芳兰已忘楚。bù rú shān rén wò yún sōng, pò wū zhǎng zài méi huā dōng.不如山人卧云松，破屋长在梅花东。chuán jiā yǒu zi huā zuò pǔ, fàng shǒu zhí yù xiān chūn fēng.传家有子花作谱，放手直欲先春风。jiàn huā rú jiàn shān rén miàn, shuí dào rén jiān wáng shì gōng.见花如见山人面，谁道人间亡是公。